...κι αν είναι να σιωπάμε, να' ναι γιατί ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ* παιδιά, μόνο γι' αυτό...
*
"Εμείς φτιάξαμε ένα κράτος για να το αρμέγουμε και όχι για να λειτουργεί ως κράτος. Και το κράτος το πραγματικό το παίζει η οικογένεια και το χωριό. Γίνεται αίμα και τόπος. Και υπονομεύουν το αίμα και ο τόπος το κράτος. Γιατί διαμορφώνεται κατ' ανάγκη μια πελατειακή σχέση, τέτοια που για να υπάρχει κράτος με τους πολιτικούς πρέπει οπωσδήποτε να εξυπηρετούνται οι νοοτροπίες των πολιτών. Οι οποίες είναι: αίμα και τόπος. Αυτό είναι η μόνιμη κρίση του ελληνικού κράτους, αυτή είναι η αποτυχία του σωστού Καλλικράτη...
...[Ο Έλληνας αποφασίζει να φοροδιαφύγει] διότι το κράτος είναι μια αφηρημένη οντότητα που απαιτεί ευθύνη και σκέψη, ενώ το αίμα δεν ζητάει. Η οικογένεια δεν μας ζητάει σκέψη, μας ζητάει ένστικτο. Και τα δίνουμε όλα για την οικογένεια, αλλά για το κράτος... η γνωστή φράση "καθαρό σπίτι, σκουπίδια στο δρόμο". Αυτή είναι εμβληματική πραγματικότητα, η οποία δείχνει πόσο κακή σχέση έχουμε με τη δημόσια πραγματικότητα, δηλαδή με το ότι δεν θέλουμε να είμαστε πολίτες, έγκειται στον μόνιμο πόλεμο με το κράτος. Ζούμε μονίμως πόλεμο με το κράτος. Άρα και το παρασύρουμε εκεί που θέλουμε. Γιατί η εξουσία, προκειμένου να κερδίσει, οφείλει να ακολουθεί τα γούστα μας".
(Στέλιος Ράμφος στο faq Απριλίου~Μαίου, σελ. 20 - 23)
