1.5.10

ΜΕΤΡΑμε κι εμείς...


...κι αν είναι να σιωπάμε, να' ναι γιατί ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ* παιδιά, μόνο γι' αυτό...


*

"Εμείς φτιάξαμε ένα κράτος για να το αρμέγουμε και όχι για να λειτουργεί ως κράτος. Και το κράτος το πραγματικό το παίζει η οικογένεια και το χωριό. Γίνεται αίμα και τόπος. Και υπονομεύουν το αίμα και ο τόπος το κράτος. Γιατί διαμορφώνεται κατ' ανάγκη μια πελατειακή σχέση, τέτοια που για να υπάρχει κράτος με τους πολιτικούς πρέπει οπωσδήποτε να εξυπηρετούνται οι νοοτροπίες των πολιτών. Οι οποίες είναι: αίμα και τόπος. Αυτό είναι η μόνιμη κρίση του ελληνικού κράτους, αυτή είναι η αποτυχία του σωστού Καλλικράτη...
...[Ο Έλληνας αποφασίζει να φοροδιαφύγει] διότι το κράτος είναι μια αφηρημένη οντότητα που απαιτεί ευθύνη και σκέψη, ενώ το αίμα δεν ζητάει. Η οικογένεια δεν μας ζητάει σκέψη, μας ζητάει ένστικτο. Και τα δίνουμε όλα για την οικογένεια, αλλά για το κράτος... η γνωστή φράση "καθαρό σπίτι, σκουπίδια στο δρόμο". Αυτή είναι εμβληματική πραγματικότητα, η οποία δείχνει πόσο κακή σχέση έχουμε με τη δημόσια πραγματικότητα, δηλαδή με το ότι δεν θέλουμε να είμαστε πολίτες, έγκειται στον μόνιμο πόλεμο με το κράτος. Ζούμε μονίμως πόλεμο με το κράτος. Άρα και το παρασύρουμε εκεί που θέλουμε. Γιατί η εξουσία, προκειμένου να κερδίσει, οφείλει να ακολουθεί τα γούστα μας".

(Στέλιος Ράμφος στο faq Απριλίου~Μαίου, σελ. 20 - 23)



3 σχόλια:

Michalis Christodoulou είπε...

...i surely would

MAK είπε...

(σχετικά με το κείμενο του Ράμφου)Με πονάει που μας λείπει η αίσθηση της κοινότητας, το ότι μοιραζόμαστε όλοι ένα χώρο --τη γειτονιά, την πόλη, την χώρα-- που ανήκει σε όλους μας που πρέπει μαζί με το δικό μας σπίτι, να τον φροντίζουμε και να τον προσέχουμε γιατί είναι το μεγάλο μας κοινόχρηστο σπίτι. Είχα την τύχη να μεγαλώσω έξω από την Ελλάδα, ως μέλος μιάς ελληνικής παροικίας που εκ των υστέρων κατάλαβα ότι μου έκανε βίωμα την αίσθηση του ανήκειν σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό μου, ένα φιλικό κοινωνικό σύνολο. Και είναι ωραίο αυτό το αίσθημα, αλλά φοβάμαι ότι στις μέρες μας αυτό το αγαθό είναι ως επί το πλείστον χαμένο. Μπορεί να ξανακερδηθεί; Δύσκολο έως αδύνατο.

BlogBastard είπε...

@Michalis Christodoulou:.
..I was sure you surely would my friend!!!*** Για να δούμε τι θα κάνουμε για το If I could;;; ...για να δούμε!!!
*Μουτς*

@ΜΑΚ:
Το "Ανήκειν σε κάτι μεγαλύτερο από τον εαυτό μου" αυτό ακριβώς! Η υπέρβαση, η συναίσθηση και η ταυτόχρονη ευθύνη ότι μπορώ να συμβάλω, να διορθώσω, να βάλω κι εγώ ένα χεράκι... Εδώ, στην Ελλάδα, παρέα με αυτό το ευτραφές υπερεγώ βαδίζει και η απόλυτη πεποίθηση ότι η ευγένεια ως προς το συνάνθρωπο είναι αυτόματα αγαθοσύνη και ηλιθιότητα.
Όσο για το αν είναι χαμένα αγαθά, θα συμφωνήσω μόνο με το ότι είναι αγαθά, όχι χαμένα. Φίλε - η ΜΑΚ ειλικρινά ως έθνος πιστεύω ότι ούτε καν που τα έχουμε ανακαλύψει - πόσο μάλλον να τα έχουμε εξασκήσει για να τα χάσουμε -... και παρ' όλα αυτά ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΗΔΗ ΑΠΟΡΡΙΨΕΙ...
Όσο υπάρχουν περιθώρια εξάσκησης της αυτοκριτικής, της γόνιμης σκέψης και της ανταλλαγής απόψεων ΟΛΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ και πρώτα απ' όλα ν' αναθεωρήσουμε: ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΔΕΝ ΖΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΤΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΩΡΑΙΟ!!!
*Ευχαριστώ χίλια για τη βόλτα στο Μπασταρδοχώρι - ελπίζω να τα ξαναπούμε*